»U meu galo negro»

Desde a miña fiestra do meu cuarto, ca, mirada perdida no horizonte, pensando naquelas, e naqueles que non tiberon a sorte que tivén eu, de poderlle dar gracias a Deu, de poder-lle dar us meus agradecementos a todos a queles, que fixeron u posible para que eu este viva. E, poder escoitar u canto do meu galo negro que vive, debaixo da miña figeira breva-la, quelle canta a lua, as duas da madrugada. Eu, quixera saver interpetar u seu canto, para saber u que u seu canto di, quiça diga, non vale nada a vida, a vida non vale nada, comença sempre chorando, e así chorando termina. Por eso eu quero vivir a vida, e quel pasado simplemente foi unha pesadilla, todo queda nun recordo, recordo nada-mais pasado, cando a miña anima chorava por dentro, vaguas no podía botar, u dor mafogava e non podía respirar, presentia que se me iba a vida,vida que por e la tanto loitei. Non quería perder aquela loita, porque quero moito a vida, para naquela loita perder. Por eso sigo pensado que quero segir vivindo, e ver como medra a miña enrredadeira amarela, que esta chegando a miña fiestra do meu cuarto, donde aniñan us sirgeros que cu seu canto me despertan o amanecer u día. A,veces penso u, a fortunada que son por vivir, e poderlle contar a miña neta, as miñas açañas e as miñas penas e alegrias e tamen as miñas rebeldias, e decirlle que non abia nacido e xalle abia feito unha poesía

»Amiña Naia»

Ainda non abias naido,

na lonxania du teu nacemeto,

moitas veces pensó en ti,

eche falo,

aveces pensó que te vexo como un sol,

us seus rayos dourados

son us teus cabelos,

os ollos color mel

os dentes blanco marfil,

a tua sonrisa dun Anxel celestia

que me ve, e eu que chedigo,

canto te quero Naia.

Ai meu sol meu sol

amiña tardo enverdese catua chegada

eres amiña ilusión renovada,

res a miña esperança continuada.

Oxe sentin u teu nobre

por primeira vez,

e, eu quero decirche, canto te quero Naia

a tua avoa.

Maria del Carmen Pallas

»Unha gaviota»

Unha gaviota eu quixera ser

para o voo eger, é voar voar e voar,

e tras pasar o mar coñecer

novos horiçontes e poñerme a cantar.

pena que du meu peito saies,

dime a verdade,

a vida doume tanta tristeça,

e tamen tanto dor,

e tamen otra oportunidade.

Voar, voar asta o infinito

buscando un ratiño de ilusión,

para que u, meu coraçón se libere

de tanto sufrimento e dor.

Que triste e a vida, cando nela ai tanto dor,

me gustaría ser unha gaviota

para voar voar e voar,

e, ver novos horiçontes e, poñerme a cantar.

María del Carmen Pallas

Son unha señora mui vella non de hermosura se no de edade, pero, con sonos de vagabunda e trovadora, e non se resinna cus anos pasen, son inxenua e ilusionada. Ai cana na miña cabeza e xeradas nas pradeiras e dor nas miñas pernas, pero sigo soñando e soño, que existe a eterna primaveira, cando pola mañan vexo us raios do día, e, meu cavelo esta blanco, presento ca moerte me chama, pero eu sigo e segirei loitando asta as miñas forças aguanten.Son rebelde porque Deu me fixo asi, non podo cas inxustiza socais, porque penso que todos somos iguals, por eso eu fixen esta poesía, quelle vou a deixar, para aqueles que presumen de diferenza de clase.

»Eu non creo»

Eu non creo na diferenza de clases,

se pobre e ricos, nacemos e morremos iguales

ea este mundo vimos,

todos vestidos co mesmo traxe.

Agora ven,

no camiño cada un fai a sua clase,

pero eu si creo, no verce que che vai a mecer,

uns son de ouro, outras de platino fino,

outras son de prata, e amiña simplente foi un niño,

con moitas pedras no camiño,

pero elas me enseñaroncu meu destino

era voltear, e voltear,

pero volteando e volteando,

tamen se chega o final.

Por eso non creo na deferenza de clases,

porque, ricos e pobres

nos unen os mesmos dor

cando a tumba imos

eu noso corpo senpolva

nin o pobre lle falta nin o rico alle sobra.

Pero si creo na falsa sociedade,

que nadamais das a media vola,

e, che clavan a puñalada.

Poreso eu quero que me alumeé

a lua chea e que me merce

unha noite serena,

cu, canto en coro dus tenores us gruilos,

nesa noite serena,

poreso non creo na difrenza de lases

si, ricos e pobres,

nacemos e morremos iguales.

María del Carmen Pallas

Pero, eu quero segir vivindo, porque desde aquela fiestra du meu cuarto, a mirada perdida no infinito lembrando aquelas e aqueles, que non tiberon a mesma sorte que eu, de segir escoitando u meu Galo negro que vive debaixo da miña figeire breva-la, que lle anta a lua as duas da madrugada, haunque no seu canto diga, non vale nada a vida, a vida non vale nada, comença sembre chorando ea si chorando termina.